"ฉันปล่อยให้เขาบ่นไป สงสัยไป แล้วก็เอาหูไปนา เอาตาไปไร่ กับสภาพบ้าน ที่เพิ่งเห็นชัดว่า ที่บ้านรก ส่วนใหญ่ก็มาจากฝีมือเขา ผู้ชายที่เคยตัว เพราะมีเมียคอยตามเก็บ ตามล้าง เพราะพอฉันเลิกเก็บ ดูเหมือน เขาเองก็จะเลิก.มักง่าย ได้เช่นกัน เขาไม่มีวันรู้หรอก เช่นเดียวกับใครอีกคน ที่จะไม่มีวันรู้เช่นกันว่า ฉันได้บทเรียนล้ำค่านี้จากใคร ซึ่งหากฉันจะบอกใครสักคน ก็คงไม่มีใครเชื่อหรอกว่า ช่วงระยะเวลาสั้นๆ ที่ฉันออกจากบ้านไปหาปะสบการณ์ ฉันจะได้มันกลับมาอย่างเกินคาดขนาดนี้ ฉันไม่ต้องกลายเป็นทาส คอยรับใช้ปรนนิบัติสามี ตั้งแต่ลืมตาตื่น จนเข้านอน เพราะเขาเองก็เลิกกลับดึกแล้วเหมือนกัน ไม่ต้องนั่งทุกขตรม เพราะข่าวสามีไปติดผู้หญิงอื่น เมื่อฉันเริ่มแข็งข้อให้เขารู้สึกบ้าง ว่า จะไม่ยอมทนเป็นเมียหลวง เมียน้อยใครแน่ ฉันจึงมีเวลาตั้งใจกับงานที่ฉันรักได้เต็มที่ หากแต่ จะเพราะตั้งใจมากไปหรือไร งานเขียนของฉัน จึงวกวน ไม่น่าพอใจเท่าที่ควร ตอนต่อๆ มาของเรื่อง ที่ฉันเขียนค้างที่หาดใหญ่ มันวกจบอย่างง่ายเหลือเกิน เมื่อมาเขียนต่อที่บ้าน และอาจจะเพราะฉันหมดวัตถุดิบจากที่นั่นแล้วก็เป็นได้ ฉันจึงหยิบประสบการณ์สดๆ ร้อนๆ ในบ้านมาต่อเติมว่า บุคคลที่สามคนนั้น มีอันต้อง..จากไป เมื่อสามีนางเอกกลับมา ไม่เศร้า และไม่มีอะไรสะเทือนใจสักนิด เพราะขณะเขียน ฉันคงไม่มีอารมณ์เศร้าจะเขียนมัน นอกจากความประทับใจบางอย่าง นางเอกในเรื่อง จึงยังนึกถึงผู้ชายแปลกหน้าคนนั้น ด้วยความทรงจำ และรำลึกขอบใจ ที่เขาสอนให้หล่อนรอบคอบกับ..หัวใจ ที่ยังเต้นไหว ไม่จีรังของคน"