"รวบร่างหล่อนเข้ามาแนบชิดอกทันที ก่อนประทับริมฝีปากไปหา ระดมไซ้ปลายลิ้น เท่าที่ความเป็นชายจะสอนให้เขารู้จักปรนเปรอ ตราบจนหล่อนเริ่มยกมือโอบรอบคอเขา เร่งเร้าให้เขาเดินหน้าต่อ ที่ทำให้เขาตะหนักดีว่า ที่หล่อนกล้าเล่า เป็นเพราะ.สามีหล่อน. ปล่อยปละละเลยมานานนั่นเอง เขาเริ่มควานมือไปใต้เสื้อตัวชื้นของหล่อน ไม่มีบราเซีย เพราะมันคงเปียกจนหล่อนไม่ยอมสวม เอามายัดใส่กระเป๋าที่พกมา ทรวงอกที่เขาไล้ลูบ ขยายตัวราวดอกบัวกำลังบาน อย่างช้าๆ เขากดหล่อนลงบนม้านั่งยาว ก่อนค่อยๆ ดึงเสื้อตัวชื้นออกทางศีรษะ อารดาหลับตาพริ้ม สูดกลิ่นหอมของดอกไม้ป่า ขณะมือใหญ่ยังรุกรานไปทั่วร่าง ที่บัดนี้ กางเกงยืดชื้นๆ ถูกปลดไปที่ปลายเท้า ก่อนถูกเขาดึงออกไปกองบนม้านั่ง อารดาลืมตาขึ้น ก่อนรีบหลับตาแน่น เมื่อเขากำลังปลดเสื้อผ้าออกจากตัวค่อนข้างรีบ อา..ที่นี่จะเป็นเรือนหอแรกของเรากับเขาหรือนี่.. ทำไมเธอจะไม่รู้ ว่าเขาจงใจทำเช่นนี้ เพื่อแสดงให้เธอรู้ว่า เขาจะไม่มีวันยอมทิ้งเธอให้นอนเป็นหมอนข้างอีกต่อไปแน่ แล้ว สัมผัสที่หญิงสาวรอคอย ก็มาถึง ถึงกับเบิกตากว้าง เมื่อเขากำลังจะผละตัวขึ้นคร่อม หญิงสาวหลับตาแน่นอีกครั้ง ก่อนอ้าปากกว้าง เมื่อสัมผัสหนักหน่วงล่วงล้ำ ที่ทำให้แธอต้องเบิกตา มองท้องฟ้าสีครามสด ด้วยความรู้สึกราว เธอกำลังร่วงมาจากที่สูง ร่างหนาหนัก ซบร่างทาบร่างเปลือยงดงาม ริมฝีปากยังจูบเคลียไปเรื่อย จนมาหยุดที่ริมหูเธอ เสียงพร่ากระซิบอย่างอ่อนหวาน “เหมือนไร้แรงขัดขวางทางย่างเท้า เพราะเปี่ยมด้วยแรงเร้าอยู่รอบด้าน แม้เป็นเพียงทางธรรมดามีมานาน แต่หาคนต้านทานมันได้ฤา? “แอ้มจ๋า พี่รักแอ้มนะ” หญิงสาวค่อยลืมตาขึ้น มองค้อนใส่เขา “สงสัย อยู่กับพี่ คงต้องบอกแอ้มเป็นคำกลอนตลอดไปละสิ” แทนคำตอบ เขาแนบหน้าไปจูบหล่อน.ซ้ำอีกครั้ง -----------------------------------------------------"